Kijker

Een vervelend woord in de Nederlandse taal is `eigenlijk’. Het wordt te vaak uitgesproken en meestal geeft het ook aanleiding te vragen: ja, wat bedoel je nu? Voorbeeldje: Ik heb eigenlijk geen zin. Ik denk dat iedereen dat dikwijls zal zeggen. Let maar eens op. Als het vaker dan een keer of drie per dag is, moet je je afvragen of er iets mis is in je leven.
Ik had eigenlijk geen zin, nee, het is nog erger, ik had eigenlijk helemáál geen zin zin al die artikelen over Humberto Tan en Twan Huys en dus ook over Eva Jinek en Matthijs van Nieuwkerk te lezen, maar je kunt er eigenlijk niet onderuit. Die stukken knallen op je af, met grote foto’s erbij, terwijl er niemand te vinden is die niet weet wie het allemaal zijn, maar ja, toch die foto’s, voor de zekerheid, want geen kijker mag in war raken.
Vind ik eigenlijk ook wel een mooi woord: kijker. Het heeft ook iets grappigs, net zoals `eter’. Ik hóór me soms zeggen: “Nee, vanavond kan ik niet, want er komen eters.” Alsof dat is wat die mensen vooral doen, eten. Ja, een gesprekje is misschien ook mogelijk, als het maar niet te veel afleidt van de hoofdzaak, eten, want tja, het zijn eters.
Omdat ik niet zo vaak kijk naar Humberto en Eva en Matthijs en binnenkort Twan in plaats van Humberto, voel ik me geen echte kijker, ook omdat als ik wel kijk, het érg vaak gaat over programma’s waarnaar ik ook niet kijk, waardoor ik me afvraag wat ik dan als kijker aan het doen ben.
Als ik al die stukken over Humberto en Twan en dus ook over Eva en Matthijs gelezen heb, gaat het uiteindelijk maar om één vraag: “Vinden ze het niet erg Gordon te interviewen.” Ik zeg het in mijn eigen woorden, maar daar komt het eigenlijk op neer. Zegt alles.