Kip

Of het `een signaal’ is, weet ik niet, maar de laatste tijd heb ik steeds vaker gesprekken in de supermarkt. Ik begin niet, ik word aangesproken. Vind ik niet erg, maar het valt me op. Tot voor kort vroeg iemand soms of ik iets van een hoog schap kon pakken, maar sinds kort geleden een bejaarde dame tegen mij begon over het roerbakken van gehakt, lijkt er iets veranderd.
Zaterdag vroeg een aardige mevrouw me of ik een have kip wilde. We stonden voor de voorziening waarin kippen worden gebraden. Ze zei dat ze maar een halve nodig had. Ik stond ook op het punt kip te kopen, maar moest een hele. Ik zei dat ik het betreurde en ik wilde er iets troostend aan toevoegen, maar toen zei een meisje van de winkel dat een halve kip ook kon. De vrouw en ik hadden het nog even over kippen, maar wat ik erover gezegd heb, geen idee.
Even later zegt een andere vrouw tegen me: `Je houdt het op gezond.’ Ik heb zojuist yoghurt van het schap gepakt, afkomstig uit Griekenland. Er staat op dat er geen vet in zit. Ik knik blij en spreek een rare zin uit waarin ik het woord `gezond’ herhaal. De vrouw zegt dat ze ook van deze yoghurt houdt, maar niet van deze. We hebben het even over yoghurt, een gezellig gesprek, maar wat ik gezegd heb geen idee.
In de buurt van de kassa zie ik een affiche hangen waarop staat dat je bij een soort bier een vuurkorf cadeau krijgt. Ik merk dat ik het woord `vuurkorf’ hardop uitspreek. Een vrouw achter me hoort dat zegt: `Het is me wat.’ Ik zeg dat ik dacht dat het meer iets voor een zomeravond was. De vrouw meent dat een vuurkorf in de herfst ook kan. Graag wil ik een man met een vuurkorf zijn, maar ineens vraag ik me af of ik daar niet toch te laat voor ben.