Kistjes

Reizen per trein heeft voor- en nadelen. Als het niet te druk is, er zich geen vertraging voordoet en niet alle medepassagiers aan het telefoneren zijn, verkeer je in omstandigheden die best ideaal zijn. Er gebeurt iets nuttigs, want je wordt verplaatst, je zit in een andere tijd dan thuis, op je werk of waar je normaal ook bent, en als het goed is, word je niet gestoord. Kan me erop verheugen. Ik heb vriend die zo nu en van Amsterdam naar Maastricht reist, zonder dat hij daar moet zijn. In Maastricht koopt hij koffie of een biertje op het station en dan reist hij weer terug. Hij schrijft beschouwingen voor kranten en tijdschriften en kan daarover in de trein beter nadenken dan thuis in zijn werkkamer.
Dat doe ik ook graag, nadenken in de trein, of een beetje doelloos mijmeren. Of een boek lezen natuurlijk, want ik lees op reis met een andere concentratie dan in de huiskamer. Daarom kijk ik haast nooit op het scherm dat in iedere coupé hangt. Ja, als ik ingestapt ben, naar de aankomsttijd op mijn bestemming. Maar de filmpjes over de Efteling en boeiende musea laat ik voor wat ze zijn. Ook andere reclameboodschappen. 
Gisteren keek ik toch, ik weet niet waarom, en ik zag een filmpje van de NS zelf en het onderwerp was: Wat gebeurt er als een trein wordt gesloopt? Ging niet over ontremde voetbalsupporters, nee, een geplande sloop. Trein was oud en deed het niet meer goed, weg ermee. En je zag hoe het verliep, bruikbare onderdelen gingen in kistjes. 
Ik vroeg me af: waarom willen ze dat vertonen? Met het oog op mijn welbevinden? Dat ik blij moet zijn dat ik in een trein zit die nog heel is. Denk ik: wat prettig dat ik niet word gesloopt? Raadselachtig verkwikkend was het.