Klaar!

Het staat niet in de Woordenlijst Nederlandse Taal (Het Groene Boekje), het woord `afzwemmen’. Sinds de persconferentie van maandagavond spookt het zo nu en dan door mijn hoofd. De premier zei dat zwemlessen weer mogen en afzwemmen ook.
Bij die persconferenties ga ik soms terug naar mijn kindertijd en puberjaren. Er kon en mocht van alles niet, je snapte niet altijd waarom of wilde dat niet snappen en het allerergst waren de woorden `misschien over een tijdje’.
Toen de premier het over `afzwemmen’ had, was ik het jongetje dat die twee zwemdiploma’s moest halen. Ik weet niet meer van wie. Van school? Toen ik het B-diploma had gehaald (gekleed te water gaan), besloot ik dat ik mijn uiterste best ging doen voortaan zo min mogelijk in een binnenzwembad te zijn. Ik geloof dat ik er nog even niet onderuit kon, want je had nog `schoolzwemmen’, maar toen dat voorbij was, dacht ik zo hardop mogelijk: klaar! Ik mag gelukkig zeggen dat me dat aardig gelukt is. 
Ik zwem graag, het liefst in zee, maar in andere open lucht vind ik het ook prima. Maar niet meer binnen. Het zal wel een misverstand zijn, want de binnenzwembaden hebben zich sinds mijn kindertijd vast aangenaam ontwikkeld. Maar toch, de geur van toen, de geluiden, de zwemdocenten die nog gewoon badmeesters heetten en van wie de meesten een grondige hekel aan kinderen hadden, de net iets te hoge temperatuur in het gebouw. Als je je na het douchen had afgedroogd, was je nooit helemaal droog. 
Mijn zwemdiploma’s legde mijn moeder in een la van het dressoir. Ik heb ze daarna nooit meer gezien. Wel weet ik nog dat ik na het behalen van het B-diploma van mijn tante Mies een boek over diepzeeduiken in de Caribische Zee kreeg.