Klanken

Nu de zomer het min of meer heeft opgegeven, schiet me van alles te binnen waartoe ik de afgelopen maanden niet kwam. Of maanden, de zomer was veel te kort om over máánden te spreken.
Ik fietste bijvoorbeeld in de vroege ochtend niet langs de vijver in het park hier niet ver vandaan. Op het grasveld aan een van de randen ervan zitten zo’n dertig mensen dan hard te lachen. Onder een spandoek waarop in grote strenge letters staat dat lachen gezond is. Hun lachen klinkt niet echt vrolijk, ik bedoel aanstekelijk. Het is meer een therapeutisch geluid. Ik kan er gefascineerd naar kijken. En luisteren dus.
Ik dacht eraan toen ik een artikel las over lachyoga, woord dat ik niet kende. Er is ook een ander woord voor, begrijp ik: lachmeditatiesessie. Een hierin gespecialiseerde coach trekt langs verzorgingshuizen/centra om bewoners daarin te stimuleren. Sympathiek initiatief. 
De deelnemers moeten drie stappen zetten: eerst oefenen met klanken (!) en het lichaam, dan lekker lachen en daarna stil zijn om `energie te laten stromen’. Gaat allemaal niet vanzelf, maar het werkt, niet enorm, beetje. Een beetje kan al veel zijn, zeker als het om lachen gaat, om vrolijkheid, daar worden we allemaal beter van.
Misschien ook iets voor bedrijven en overheidsinstellingen.
Ik kijk ook naar mijn eigen eenpersoonsonderneming. Ik lach graag, maar het lukt me niet zomaar. Ik kan liet lachen alleen maar om te lachen, moet altijd ergens óm kunnen lachen. Is niet zo moeilijk. Mij helpt het als ik denk aan mensen die ontzettend gewichtig doen en, hangt vaak samen, zichzelf serieuzer dan serieus nemen. Terwijl ik dit noteer, gebeurt het al. Mijn energie stroomt schaterend de vroege, nogal natte herfst in.