Klappen

Rituelen kunnen verbleken. Waarschijnlijk gebeurt dat wanneer je beseft dat je ze niet meer nodig hebt. Van de meeste nieuwjaarsdagen in mijn leven staat me weinig bij, ook omdat het altijd van die richtingloze dagen waren. Het nieuwe jaar was begonnen, maar ook weer niet. Je had een dag nodig om eraan te wennen. Dan kon je het beste zo min mogelijk doen. Ja, hier en daar je beste wensen uiten.
Vaste bakens waren het concert uit Wenen en het springen in Garmisch-Partenkirchen. Ik houd van klassieke muziek, maar wat er in Wenen ten gehore werd gebracht, verdroeg ik slecht. En net als bijna iedereen zat ik te wachten op het slot, de Radetzymars, een van de vreselijkste stukken ooit gecomponeerd, maar je kon je wel lekker meedoen met het publiek en je kordaat en olijk het nieuwe jaar in klappen, uiteraard keurig in de maat.
Het skispringen in Garmisch-Partenkirchen kon een zekere spanning hebben, maar daarvoor moest je in de stemming zijn en ik kan me niet herinneren dat ik dat ooit was, misschien ook omdat het op 1 januari altijd een beetje zoeken naar een stemming was. Het duurde bovendien ook erg lang, dat gespring.
Paar jaar geleden hoefde het ineens niet meer. De rituelen waren niet sterk genoeg om me door de dag te leiden. En waar ik ook niet meer aan dacht, was aan goede voornemens. Ik geloof dat ik daarmee nooit flink ben omgegaan, door er bijvoorbeeld halverwege januari nog eens bij stil te staan en me af te vragen waarom er niets van terechtkwam.
Ik klaag er niet over, maar het is een dag van niks. En dit jaar ook nog een echte zondag. Vandaag begint alles pas echt, de schrale maand januari die om veel succes vraagt. Op weg naar een lente vol betoverend licht. Zin in!