Klas

Nu het eindelijk zomer wordt, kan het nieuws grappig gaan trillen. Berichten krijgen een vreemde schoonheid. Denk bijvoorbeeld aan de stomdronken egel van een paar dagen geleden. Had een kapot gevallen fles advocaat leeg gelikt en werd daarom Dick Advocaat genoemd. In de winter had deze gang van zaken nauwelijks aandacht getrokken. Iets anders maar toch vaag binnen dezelfde categorie: gedoe rond de reiskostenregeling voor leden van de provinciale staten. Moeten voortaan in de tweede klas in de trein. De Gelderse factievoorzitter van de VVD beklaagde zich daarover. Ik geloof dat hij zei dat je in de eerste klas ook nog wat kon werken of over dat werk kon nadenken. Komkommerkwestie. Hij heeft er inmiddels ook weer spijt van en getelefoneerd met Omroep Gelderland: `Als ik iets verkeerds heb gezegd, neem ik het terug.’ Zou ik graag voor de zekerheid een paar keer per dag willen zeggen, want al snel zeg je iets verkeerds. Ik ben veel tijd kwijt met treinreizen en ga ook altijd in de eerste klas zitten. Als ik iets verkeerds zeg, neem ik het meteen terug, maar in de tweede klas verpietert mijn humeur ontzettend en dan kan ik niet werken en graag wil ik werken in de trein, maar met mijn werk kan dat alleen maar met een goed humeur. Ik kan het met mezelf ernstig hebben over de vraag waarom mijn humeur verpietert en dan kom ik te praten over hárd etende mensen, telefonerende mensen, mensen met geuren waarover je gaat piekeren, mensen die met elkaar gesprekken voeren waarvan je een beetje gek wordt, enzovoort. Zitten allemaal ook in de eerste klas, maar het is er alleen minder vol, sóms. Ben ik nu een Grote Dikke Ik uit de speech van onze premier? Ik trek trouwens alle reiskosten af van de belasting. Kunnen statenleden natuurlijk ook doen. Treinreizen in Nederland probeer ik ook als gederfde levensvreugde op te voeren. Als ik nu iets verkeerds zeg, neem ik het meteen terug.