Klas

Van iedere fase in je leven neem je van alles mee naar de volgende. Alles wat je eerder meemaakte, alles wat je toen dacht, bepaalt nog steeds wie je nu bent. Open deur, maar ik dacht eraan toen ik gisteren in deze krant las over `De wonderlijke wereld van het puberbrein’. Dat naar aanleiding van de film Inside Out 2 die blijkbaar de verwarrende emoties van pubers bespreekbaar maakt.
Ik denk dat de meeste films verwarrende emoties bespreekbaar maken, ook die van mensen die al lang geen puber meer zijn, hoewel er altijd iets is blijven hangen van die intense periode in je jonge jaren, maar ik kan natuurlijk alleen maar voor mezelf spreken. 
Puberende kinderen in de familie en van vrienden begrijp ik heel goed, maar ik pas er voor op dat tijdens crisismomenten kenbaar te maken aan de ouders, want die kunnen daar met hun handen in het haar absoluut niets mee. Wat ik helemaal niet moet zeggen dat ik me nog steeds `in een bepaalde mate’ puber voel, want daar heeft ook niemand iets aan, behalve ik want door dat inzicht begrijp ik meer van mezelf.
Het is bijvoorbeeld de dringende behoefte enorm met rust te worden gelaten. Ook het verzet tegen onredelijkheid, een van de meest in het oog springende activiteiten van een puber. En natuurlijk de waarom-vraag die dikwijls ook te maken heeft met het verzet tegen onredelijkheid.
Ik hoor weer de stem van de leraar die me de klas uit stuurt. Terwijl ik mijn spullen bij elkaar pak, uiteraard langzaam, want dat doe je als puber, vraag ik: “Waarom?”
Die vraag maakt de leraar nog kwader: “Ga daar maar op de gang over nadenken!”
Ik kom op dat kleine voorbeeld omdat ik dat nog steeds doe, op de vele gangen in je leven nadenken over waarom-vragen.