Klembord

Gek dat ik nu al niet meer weet hoe lang de smalle straat hier autovrij is. Nog niet zo heel lang, maar toch ook weer wel. Nou ja, niets is lang geleden. In ieder geval is het bijna onvoorstelbaar dat er ooit auto’s langs onze huizen reden, dat je moest uitkijken wanneer je de deur uitging. Er zijn fietsers en hun haast kan woedend zijn, maar tot nu toe veroorzaakten die nog geen ongelukken. Ik zeg nooit: “Afkloppen”.
De plantenbakken in het straatje zijn veranderd in tuintjes en tuinen, wat ook invloed heeft op de bewoners die er steeds meer uitzien als gekalmeerde mensen die niet de hele tijd op het verkeersdynamiek hoeven te letten.
Aan weerszijden van de straat staan ook nog steeds twee rood-witte paaltjes, ter afsluiting. Niet iedere automobilist ziet die paaltjes en wekelijks knalt er wel iemand tegenaan. Van deze confrontatie hebben de paaltjes meer last dan de auto’s, geloof ik. Die moeten dan weer recht geduwd worden. Soms doen wij, gekalmeerde bewoners, dat zelf, maar vaker moet de gemeente handelend optreden, zeker wanneer een van de paaltjes de indruk wekt op te willen stijgen en zich al gedeeltelijk losgemaakt heeft van de stenen die het op zijn plaats moeten houden. 
Na een paar dagen arriveert er een gemeentelijk busje. Komen drie mannen uit in oranje pakken. Die kijken een minuut of tien naar het paaltje. Een van hen heeft een klembord in zijn handen. Daar zit een papier in vast waarop hij notities maakt.
Paar dagen later komt er weer een busje. Weer drie mannen. Andere. Twee herstellen met tegenzin de positie van het paaltje. De derde kijkt toe. Hij is niet de chef, alleen maar iemand die kijkt, gewoon omdat er iemand moet kijken. 
Rustgevend en troostrijk.