Kleuren

Als je in een systeem verzeild bent geraakt dat niet door jou is bedacht, moet je er dan nog vol verzet over nadenken? Misschien een moeilijke vraag, maar die stelde ik mezelf gisteren toen ik in de wachtruimte van het stadhuis zat. Je mag daar wachten op documenten, rijbewijs, paspoort, dat soort papieren. Er heerst een wat gespannen sfeer.
De wachtruimte in het stadhuis van mijn woonplaats heeft sinds kort een andere indeling. Op kleur. De ruimte is verdeeld in drie afdelingen: groen, blauw, oranje. Dat zie je aan de muur achter de loketten. Die is groen, blauw of oranje. En voor wie kleurenblind is staat het er ook in grote letters op: GROEN, BLAUW, ORANJE. De kleuren hebben niets te maken met het document waarvoor je komt. Je moet uiteraard nog steeds een nummertje trekken en nu zie je die nummers in een lichtbak verschijnen in een groen, blauw of oranje vlakje. Dan moet je naar een loket voor de groene, blauwe of oranje muur. Niet naar ieder loket, nee, naar het loket waarboven VRIJ staat. Soms zijn er voor één kleur twee of drie loketten met VRIJ erboven en dan neem je er een op de gok.
Nog niet zo lang geleden, vóór het kleurensysteem, verscheen er boven een van de loketten het nummer dat aan de beurt was. Heldere gang van zaken. Deze nieuwe lijkt me ingewikkelder, vooral voor mensen die hier voor het eerst zijn, afkomstig uit een ver land waar nauwelijks loketten bestaan. Die zijn er hier ook. Ze kijken tastend om zich heen. Ik heb de neiging hen te helpen, maar wie wil die hulp en wie écht niet? Waakzaamheid is geboden. Ik hielp laatst `een oud vrouwtje’ oversteken dat helemaal niet wilde oversteken. Ze begon me met haar paraplu te slaan. Leerzaam was dat.