Kleurtje

Gesprekstechniek waarvan ik niet houd, is het zinnetje: “Zeg, hierover gaan het nu toch niet hebben?” Vraag is gelukkig niet prominent aanwezig in mijn leven, maar ik ben niet optimistisch als ik aan vandaag denk: verven van de eieren. Dat is de kwestie. 
Ik heb de leiding van dat project. Vanmiddag moet het gebeuren, acht volwassenen, twee kinderen. Die kinderen kunnen niet wachten, maar de volwassenen moeten `gezellig meedoen’, terwijl iedereen wel wat anders aan het hoofd heeft, zonder dat ik weet wat dat dan is. “Met dit weer blijven we toch zeker lekker buiten.” 
Zelf probeer ik altijd te vluchten als ik  gezellig mee moet doen, maar op sommige dagen kan het niet anders. Ik zeg:
“We kunnen de eieren  ook buiten verven.” Concessie, maar het kan, waarom niet?
Vorig jaar zat ik alleen met de kinderen aan tafel. Ze joegen er in snel tempo een stuk of tien eieren doorheen. Ze mochten ze niet opeten, ik moest dat in de gaten houden. Hun eieren zagen er dynamisch uit. Ik verfde langdurig een zonsopkomst. Met zingende vogels. En veel felgroen gras.
“We kunnen toch een jaar overslaan. Of bij de drogist van die kleurdingen kopen. Van die rondjes. Gooi je met de eieren in kokend water. Krijgen ze een kleurtje. Hé, we moeten ons insmeren als we lang in de zon blijven. Thomas, jij ook iets op je hoofd alsjeblieft.”
Waarom ik het wil, weet ik niet. Geverfde eieren veroorzaken weinig. Ja, iemand zegt “Leuk” of zoiets. Van die schrale vreugde die een beetje doodloopt.
Gisteren stond bij de supermark een dikke man in een paashaaspak. Hij deelde folders en chocolade eitjes uit. Ben er onderhand van hersteld, maar heb er niets van geleerd. Ja, dat het natuurlijk om iets anders gaat.