Kleuterschool

“Is dat een typisch mannending, hoe groter, hoe beter?” Die vraag hoorde ik in de actualiteitenrubriek op Radio 1, gisterochtend voor achten. Ging over de paasvuren in het oosten van het land. Was onduidelijk of de Achterhoeker aan wie de vraag gesteld werd, de bedoeling ervan tot op de bodem begreep, maar misschien was hij ook te intens bezig met de paasvuren zelf. Een volgende vraag van de verslaggever was hoe het voelt wanneer de vlam erin gaat.
Natuurlijk, je moet altijd zeggen hoe het voelt. En ook dacht ik: vul nou eens een spatje zendtijd op met uit te leggen wat de betekenis is van die paasvuren, want die moet er ook zijn. Is niet alleen een mannending
Er zijn paastradities waarover niets te zeggen valt, bijvoorbeeld mensen die aan `gezellig woonwinkelen’ doen op een van paasdagen. Over sommige wel, maar we hebben er geen tijd en ruimte voor. Of de interesse erin is verflauwd, maar je moet natuurlijk wel weten waarvoor je je kunt interesseren
Zag de afgelopen weken vaak reclame over paasontbijten, veel `lekkere dingen’, soms in de vreemdste kleuren. Er zijn ontbijttafels die je aan een feestdag op de kleuterschool deden denken: “Jullie weten toch wat voor leuks je allemaal met aardbeien kunt doen?” Misschien moet het ook vooral een kinderfeest zijn, want als die geen feest hebben, komen volwassenen er ook niet aan toe. Die zachte dictatuur is onstuitbaar. 
Je hoeft toch helemaal niet gelovig te zijn om het op z’n minst even te hebben over wat er morgen al twintig eeuwen wordt gevierd. Deze gedachte is niet populair.
Oké, als altijd komt er vanaf Pasen meer licht in het jaar, het wordt echt lente en in de verte popelt de zomer. Dolblij staan we voor de kleerkast.