Klippen

Mijn huisarts zegt nooit dat ze het best moeilijk vindt haar praktijk `zo optimaal mogelijk’ te laten functioneren. Ze is geen klager. Maar ik merk het natuurlijk wel. Bijvoorbeeld aan haar assistent (m/v/x). Begin dit jaar belde je naar de praktijk, vertelde je de assistent dat je last had van je maag en vervolgens kreeg je te horen hoe laat je mocht komen. Maar sinds enige maanden is de assistent ook een soort huisarts. Je moet je klacht uiteenzetten, duidelijk kenbaar maken hoe je er zelf over denkt en wat je gedaan hebt om de klacht te verkleinen en na een tijdje denk je: het valt eigenlijk wel mee.
Misschien is dat de bedoeling. Je zegt dat je het nog even aanziet. De assistent vindt dat een uitstekend idee.
Bij de huisartsenpost gaat het al lang zo. Je zoekt alleen maar contact als je jezelf een enórm noodgeval vindt. En dan moet je behoorlijk lang en ontzettend overtuigend over je probleem praten. Na een tijdje voel je het vage verlangen gewoon maar dood te gaan, dan hoef je tenminste niet nóg langer tegen alle klippen op de zieke patiënt uit te hangen.
Het kan niet anders, begrijp ik. Ook dat er steeds meer digitaal moet. Ik heb besloten niet te laat in te stappen in deze ontwikkeling. Doe ik veel te vaak, `zie het wel tegen die tijd’, en als het dan zover is, raak ik snel in de ban van lichte paniek.
Bij de tandarts gaat er ook van alles veranderen. Toen ik me gisteren bij de balie meldde, zei de medewerker (m/v/x), wijzend naar een apparaatje: “De volgende keer doet u dat met de QR-code.” Ze sprak die woorden vriendelijk maar belerend uit. Ik beloofde braaf zo te handelen, maar zei wel: “Nu heb ik bijvoorbeeld mijn mobieltje niet bij me.”
Vond ze rare kwestie.