Kluit

De dagen naar het einde van het jaar worden voortgetrokken door tradities. Begon met de oliebollenkramen die steeds vroeger paraat staan, waarschijnlijk om te concurreren met de kruidnoten die eind augustus in de schappen liggen. 
Waarvan het een symptoom is, geen idee, maar nog niet zo lang geleden kon ik nauwelijks wachten de eerste bol te eten en nu heb ik dat nog steeds niet gedaan. Wat is dat toch? Hoop niet dat ik ineens té gezond ben!
Voorts de traditie die ik al zacht behandelde: aankomst Sinterklaas. In het kielzog daarvan veel te snel heftige kerstbomenverkoop, met als altijd de brandende kwestie: met of zonder kluit?
Wat er ook bij hoort zijn binnenkort de beelden in het journaal van medewerkers in distributiecentra van PostNL die de drukte niet aan kunnen, want hoe wonderlijk ook, er worden wéér meer pakketten en wenskaarten verstuurd. Is niet zo, maar zo wordt het beleefd door de werkers daar. De meesten hebben Kerstmanmutsen op. Uitstraling ervan werkt alleen maar als het gezicht eronder niet op onweer staat, maar ja, best een probleem.
Inmiddels wordt ook dwingend de vraag behandeld: wát eten we met Kerstmis? Het woord `consuminderen’ valt weer. Opstoppingen in supermarkten.
In het rijtje hoort ook thuis: roep om verbod vuurwerk. Of matiging. Tweede keer deze week dat ik een conservatief standpunt omhels: gewoon helemaal mee stoppen! Ik zeg wel gewoon, maar het is niet gewoon, maar moet de komende tijd maar gewoon worden. Totdat de samenleving gekalmeerd is, als dat er nog in zit.
Vuurwerk was toch ooit bedoeld om een nieuw jaar te vieren, uitzinnig te verwelkomen? Niet om het oude woedend kapot te knallen.
Bij een jaar als dit past alleen maar bedremmelde stilte.