Knagen

Vaak kom ik artikelen tegen die ik probeer te lezen, terwijl ik na een paar zinnen al weet dat ik ze niet kán lezen. Omdat ik me altijd verzet tegen iets wat ik niet kan, ga ik toch door. En uiteindelijk blijven er van het artikel een paar snippertjes over die me even bezighouden. Nu is het een artikel over superrelaties. Blijkbaar kun je dit weekend meedoen aan een superrelatieweekend – in Amsterdam, geloof ik – en uiteraard wordt daar de gang van zaken bepaald door psychologen en relatietherapeuten.
Het is me niet helemaal duidelijk of er superrelaties bestaan. Het zal er vast in staan, maar zie je, daar kom ik dan niet bewust aan toe. In ieder geval moeten mensen die denken dat ze er een hebben, een superrelatie dus, goed nagaan of ze zich niet vergissen. Ik word een beetje schuw van het woord superrelatie en voel ook dat er lichte faalangst begint te knagen.
Natuurlijk kom ik ook `een stukje aanvulling’ tegen. In artikelen over dit soort kwesties wordt altijd op een stukje aanvulling gewezen. Vreemdgaan hoort daar ook bij. Dat kan, het staat er, `een leermoment’ zijn. Of dat zo is of niet zo is, geen idee, maar met dat stukje aanvulling en het leermoment dwaal ik langzaam weg van het artikel, mijn eigen orde van de dag in.
Ik loop naar de kleine koffiezetmachine en vind een kopje koffie een mooi stukje aanvulling en denk na over de leermomenten in mijn dagelijks leven. Gedachten over een superrelatie zijn dan alweer verdampt, nee, gewoon leermomenten, daar houd ik het bij. Is niet ieder moment een leermoment? Misschien is die vraag te groot voor het einde van de week. Kun je leermomenten zelf opzoeken of veroorzaken? Is dat de behoefte aan een stukje aanvulling?