Kniesoor

Er zijn grote en kleine historische gebeurtenissen. Over een jaar of tien, vijftien zeggen we tegen onze kinderen en kleinkinderen: “Ja, toen zat het hele land op slot.” Met natuurlijk de toevoeging: “Wees maar blij met wat je hebt.” Net zoals kinderen die geboren zijn in de jaren vijftig vaak te horen kregen: “Je hebt de oorlog niet meegemaakt.” Toevoeging: “Anders zou je wel anders piepen.”
Meestal beseffen we dat een gebeurtenis historisch is. Je hebt ze ook in je persoonlijk leven, dat zijn uiteraard de kleine, maar toch: de eerste keer dat je in een vliegtuig zit, de eerste Echte Verliefdheid, die momenten.
Gisteren werd er geen krant bezorgd. Volgens mij in mijn leven de eerste keer, terwijl ik al behoorlijk lang besta en ook al behoorlijk lang kranten lees.
Natuurlijk kan het digitaal en dat kan ik ook, telkens weer met verbazing, maar toch is het anders, ik wil de krant vasthouden en opengeslagen op tafel lezen, ik houd van de geur van inkt in de morgen. Gisteren dankte de directie ons al voor ons begrip. Altijd een raar bedankje. Alsof je tegen iemand zegt die je uitnodigt voor je verjaardag: “En bedankt voor je cadeau.” In De Volkskrant was het erger. Daar waren het `de welgemeende excuses voor het ongemak’. Dat `welgemeende’ is zó tuttig. Natuurlijk zijn ze dat, anders moet je ze niet maken.
Maar goed, ik ga hier niet de kniesoor uithangen, want ben vooral bezig met de kleine historische gebeurtenis van gisteren, waaraan ik meteen de vraag koppel: hoe kan het dat het ons nog nooit overkwam dat er geen krant werd bezorgd? Ik bruis van begrip, maar was het gisteren de strengste en meest verlammende winterdag sinds ik weet niet hoe lang? Of is gewoon alles NS?