Knipogen

Hoe vaak maakte ik het al mee? Bij de kassa van de supermarkt lees ik: geen saldo, betaal anders. Boodschappen al ingepakt, alle energie gericht op de buitenlucht. De vrouw achter de kassa kijkt me aan met een lege blik. Ik moet die invullen, ik zeg dat het door het weer komt, dat ik een jasje aan heb als het minder warm is en dan dus ook een portefeuille bij me heb waarin andere pasjes zitten, ik heb vast ergens nog genoeg saldo, maar ja, en dan moet er nog iets komen, maar ik weet niet wat. De vrouw achter de kassa zegt: “Ik roep er even iemand bij.” 
Even later staat mijn tas op de plek die servicebalie heet. Ik fiets naar huis en komt daar terecht in het mooiste moment van deze gang van zaken: ik vind een ander pasje. Daarmee fiets ik terug. Bij de servicebalie bedank ik iedereen hartelijk en daar zeggen ze: “Nog een heel fijne dag.” En dan zeg ik: “Gaat vast lukken.” Dat zeg ik, omdat ik er niet zeker van ben en soms helpt het dan te zeggen dat het wel zo is. 
Ik lees dat je op sommige plekken in China al kunt betalen als je knipoogt naar een digitale camera. Lijkt me makkelijk, mits je weet waar die camera hangt, want als je in het wilde weg gaat staan knipogen, komt er natuurlijk snel een forse beveiliger bij. Maar ja, dan kan er nog steeds een saldotekort zijn, en helpt al dat geknipoog echt niet. Die manier van betalen komt ook deze kant op. Zit er ergens een chip onder je huid, bij je oog waarschijnlijk. 
Ben er een groot voorstander van dat als je in winkels onder de 100 euro moet afrekenen, je dat met munten en biljetten doet. Uit een portemonnee. Daar valt dan ook een oude pasfoto van je geliefde uit en een briefje waarop staat: Schuursponsjes! Groene zeep!