Knoppen

Kan het niet helpen, maar altijd als ik de heer Pechtold in zijn hoedanigheid van directeur van het CBR zie, heb ik met hem te doen. Raspoliticus, geestrijk, vaak ook geestig en dan ineens toe aan `een nieuwe uitdaging’ en vervolgens dat saaie baantje bij die rijbewijzenorganisatie, hoewel hij verbaasd zal ontkennen dat het saai is.
Ik begrijp dat er klachten zijn over het theorie-examen. Te moeilijk. Ja, de heer Pechtold ontkent dat. Zie je, dat is zijn werk geworden! Toevallig sprak ik deze week een collega die voor de derde keer was gezakt. Ik schudde haar de hand. Mij lukte het ook pas de vierde keer. Toen had ik van een bevriend psychiater een kalmerend tabletje gekregen. Dat was zo kalmerend dat het me allemaal niets meer kon schelen. Bleek de juiste instelling. Keren daarvoor werd ik té gespannen van de knoppen waarmee je Ja of Nee moest antwoorden. Volgens mij waren dat de keuzemogelijkheden, maar ik ben alles van die bijeenkomsten vergeten. Nee, niet alles. Niet dat ik telkens de oudste was en dat een jongen met een fel petje op me een keer vroeg of ik daar zat om spiekers te betrappen. Toen ik zei dat ik ook examen moest doen, geloofde hij me niet. Mijn zelfvertrouwen raakte meteen gehavend.
Ik was begin vijftig toen ik in deze situatie verzeild was geraakt, de gezakte collega iets jonger, maar het probleem is dat het je na je veertigste niet meer zo goed lukt dingen van buiten te leren die je nauwelijks écht interesseren.
Sinds ik autorijd heb ik nog nooit één probleem met verkeersborden gehad. Nou ja, één keer hield een agent me aan en vroeg belangstellend: “We weten toch wat dat bord betekent?” Maar die vraag hoefde ik niet te beantwoorden. Deed hij.