Koekjes

Dit jaar maar niks over de kerstpakketten had ik me voorgenomen. Mijn handen jeukten wel toen ik een week of twee geleden in het ochtendprogramma op televisie een korte documentaire zag over een kerstpakkettencentrum. Een verslaggeefster sprak met een leidinggevende inpakker in puike trui. Hij deed voor hoe het moest en de verslaggeefster volgde een beetje timide zijn voorbeeld: doos met producten ernaast op een tafeltje (dat is het woord: producten) en die producten moesten in een praktische volgorde in die doos, “Met etiket naar boven” zodat de ontvanger van het kerstpakket meteen kan zien wat de gift is.
Ochtendprogramma dus, je begint niet meteen hoopvol aan de dag. Maar ik dacht nog steeds: ze doen maar, ik hoef er gelukkig niets mee te maken te hebben, in mijn eenmansbedrijf verstrek ik geen kerstpakketten, ik vind het ook zielige dingen in een land waarin iedereen met een baan toch alles kan kopen wat er in zo’n treurige doos zit.
Natuurlijk spotte ik in het openbaar vervoer mensen met het ingepakte kerstpakket op schoot. Armen er strak omheen, opdat niemand het af kan pakken. Vorig jaar schreef ik erover, dit jaar liever niet.
Totdat ik gisteren in de trein van Nijmegen naar Arnhem een man zag die het kerspakket ópende. Papier eraf, plakband op de doos met harde nagel doormidden. Hij ging het uitpakken, legde de inhoud op het kleine tafeltje naast hem en op schoot. Zoute koekjes, kersen op sap, fles rode wijn, dat soort spul. Hij keek niet blij of verrast, maar greep ineens naar zijn mobieltje, belde naar huis en somde de inhoud vreugdeloos op.
Nederland 2023. 
Er moeten andere bedoelingen zijn. Laten we het daarover hebben, met warme aandacht. Zalig Kerstmis.