Koffiehoekje

Als je klant van een bank bent, kost dat geld. Steeds meer, begrijp ik. Er zijn kwesties waarin ik helemaal niet wil verdiepen, deze hoort erbij. Het is niet zo dat het me niets kan schelen, maar ik vrees dat ik op de vragen die ik hierover heb, geen antwoord krijg dat ik begrijp.
Ik zat hieraan te denken, even maar, toen ik een artikel las over buitenlandse banken die gratis diensten aanbieden. Daar kun je dus ook mee in zee gaan. Bijvoorbeeld een Litouwse bank die Revolut heet, een naam die uit een avontuur van Kuifje afkomstig zou kunnen zijn. Hoe ik erop kom, weet ik ook niet, maar ik zou het niet in mijn hoofd halen mijn financiën via Revolut te regelen. Na die gedachte kon ik me ook niet meer op het artikel concentreren.
Wel vroeg ik me af wanneer het begon dat je banken steeds meer geld moest betalen, en waarom dat was. Ik geloof in de periode waarin het ook uitgesloten was dat je nog persoonlijk contact met de bank kon hebben. Ja, telefonisch lukt dat nog wel, hoewel moeizaam, maar toch helemaal niet zo lang geleden was er in iedere buurt een filiaal van de bank waar je voor een goed gesprek terecht kon, oog in oog met een medewerker die in staat was zulke gesprekken te voeren.
Zo’n kantoor begon er ook steeds gezelliger uit te zien, met planten, vrolijke kleuren, koffiehoekje en zachte muziek. Je moest altijd een tijdje wachten, maar dat was niet erg: je dacht daar anders over je leven na dan elders.
Ik herinner me de man met wie ik vaak van gedachten heb gewisseld, een magere man in hagelwit overhemd met erg keurig opgestroopte mouwen. 
Meestal begon ik het gesprek met: “Ik heb een probleem.”
En dan zei hij: “Dat gaan we oplossen.” 
Dat mis je dus.