Kolommen

Als ik lees dat iets zo simpel is dat zelfs kinderen op de basisschool het kunnen begrijpen, voel ik verontrusting grommen met als kerngedachte: dan snap ik het vast niet.
Op mijn bureau ligt een artikel over budgetteren, een methode om inkomsten en uitgaven helder voor ogen te krijgen. Komt uit Japan en heet Kakebo of Kakeibo. Kenners voorspellen een stralende toekomst voor dit systeem, net zoals velen van ons alles gingen opruimen volgens de instructies in een Japans boek waarvan ik de titel kwijt ben. Waarschijnlijk vergat ik die met opzet. Ik houd ervan opgeruimd te zijn, maar wil in mijn directe omgeving niet overdrijven.
Waarom ik het artikel over Kakebo bewaarde, is waarschijnlijk omdat het een traditie in mijn leven is dat ik zo nu en dan nadenk over hoe het zit met mijn financiën. Vaak merk dat ik daar nauwelijks wat vanaf weet.
Bij Kakebo moet je 1 kijken wat er maandelijks binnenkomt, vervolgens 2 vaststellen wat je vaste lasten zijn en dan 3 je doel bepalen, bijvoorbeeld voor iets sparen. Je trekt 2 en 3 van 1 af en deelt dat getal door 4. Dan weet je wat je mag besteden aan, wat sommige mensen noemen, `leuke dingen’.
Nu ik dit opschrijf, weet ik wat er staat, over een paar minuten niet meer. Misschien word je er even fris in je hoofd van en maak je jezelf wijs dat er een zekere orde in je leven bestaat, in ieder geval érgens.
Laatste poging tot overzicht dateert van jaren terug. Had ik twee kolommen. Boven de een stond: Nodig. Boven de andere: NiNo (Niet Nodig). Daaronder schreef ik bedragen en als die hoog waren plakte ik de bon erbij. Hield ik drie dagen vol. Toen ik het systeem versnipperde, voelde ik diepe opluchting. Daar doe je het ook voor.