Kooitje

Muizen vind ik vriendelijke, inventieve diertjes Thuis in de stad zie ik ze weinig, terwijl ik weet dat ze er zijn, maar waarschijnlijk leiden ze een geheim, ondergronds leven en hebben ze helemaal geen zin zich in de buurt van mensen op te houden. Die neiging heb ik soms ook.
Ik ben nu een paar weken de stad uit en hier in huis manifesteren ze zich parmantig. Geen idee hoeveel het er zijn, maar pas in de avond komen ze tot activiteit. Dan zie ik ze enthousiast de huiskamer binnen rennen. Er zijn mensen die dan op een stoel gaan staan, maar volgens mij beschouwen muizen dat niet als een signaal waarmee ze veel kunnen. Ik zie er trouwens maar een, maar ik gebruik het meervoud omdat ik niet weet of het telkens dezelfde is. Ik kan die ene in ieder geval aandachtig gadeslaan en heb het idee dat we ook aan elkaar gewend raken.
Toch komt er een moment dat je je afvraagt of het allemaal wel de bedoeling is. In de keuken kun je niets meer laten liggen. Een muis heeft trek in alles. Dat is aan alles te zien. Ik ben geen voorstander van gif en ook niet van zo’n ouderwetse muizenval. Ineens herinnerde ik me dat er in de schuur muisvriendelijke muizenvallen staan, kleine kooitjes waarin je aan een hengseltje een brokje kaas hangt. Als de muis daarvan een hap neemt, valt het deurtje dicht.
Ik stel twee kooitjes op en de volgende ochtend is het er in een ervan prijs. Met het kooitje loop ik de vrije natuur in, die ik met fluisterstem prijzend beschrijf. Ver in die vrije natuur open ik de deur van het kooitje. De muis maakt zich uit de voeten. Als altijd in dit soort situaties vraag ik me af wat ik zou doen als me nu hetzelfde overkomt als de muis. Die vraag heeft een zacht nut.