Koorts

Als je je in een ziekenhuis meldt bij de spoedeisende hulp is het vaak duidelijk waarom je dat doet: het is aan je te zien! Wanneer dat laatste niet het geval is, moet je soms je best doen die spoedeisende hulp te krijgen, ook omdat de zorgverleners niet zeker weten of je hulpvraag wel zo spoedeisend is. 
Ik pluk twee voorbeelden uit mijn eigen ervaring. Tijdje geleden was ik in de late avond van mijn fiets gevallen. Dat gebeurde nadat een auto mijn bagagedrager had geraakt. Of zoiets. Ik kon er niet met de automobilist over spreken, want die was doorgereden. Ik was met mijn hoofd tegen een paaltje terechtgekomen en boven mijn linkeroog bloedde ik behoorlijk. Op de spoedeisende hulp hoefde ik niet toe te lichten wat er aan de hand was. Een vriendelijke verpleegkundige zei: “We gaan u weer mooi maken.” Troostrijke woorden vond ik dat. Ik verstond dat ze zei dat ze dat met houtlijm deed, maar het was wondlijm. 
Vorig jaar had ik tijdens sportbeoefening een wond aan mijn onderbeen opgelopen. Die begon te ontsteken en mijn huisarts zei dat ik wanneer ik koorts kreeg, even bloed moest laten prikken. Die koorts kreeg ik in de avond. Mijn huisarts was er niet, op de huisartsenpost zeiden ze dat ik naar mijn huisarts moest gaan, er bleef dus de spoedeisende hulp over. Daar moest ik lang praten. En toen kwam er een kolossale verpleger die normaal schouders weer in de kom rukt, en die zei: “Ik heb dit nog nooit bij de hand gehad, maar doen we even.”
Daaraan dacht ik toen ik las dat spoedeisende hulp aan ouderen steeds ingewikkelder (?) wordt. Dwingend, genuanceerd en zéér hulpbehoeftig moet je dus je best doen om te worden geholpen. Maar wanneer ben je oudere?