Koorts

Het is nog volop winter en wat je dan toch beetje gaat missen is griep. Gewoon griep, nou ja, gewoon, niets is gewoon en griep al helemaal niet. Of zoals sommige mensen zeggen: griepje. Griepje is hetzelfde als griep, maar het klinkt wat goedmoediger. En juist dat goedmoedige mis ik. 
Als je nu iets voelt dat paar jaar geleden op griep zou kunnen wijzen, laat je je meteen testen, want je vreest het ergste. Familie en vriendengroep in quarantaine. Allemaal belangrijk en te begrijpen, maar griep bestaat natuurlijk ook nog. Je hoort er niemand over, maar volgens mij is het nog steeds geen vergeten ziekte, zoals je ook vergeten groenten hebt.
Heb het al lang niet meer gehad, maar ik bewaar er goede herinneringen aan. Uiteraard niet aan het etmaal waarin de griep ontremd tekeerging en je naar een kookpunt werd gejaagd, maar wel aan de eerste verschijnselen. Je had het nog niet echt, maar ging alvast naar bed, niet om eraan te ontkomen, maar om er klaar voor te zijn. 
Tijdens die eerste verschijnselen was je nauwelijks doodziek. Je las de avonturen van Kuifje of achterstallige Donald Ducks, luisterde naar de radio of keek naar de Nederlandse dagtelevisie waarover je geen seconde hoefde na te denken. Dat laatste was best weldadig.
En dan sloeg de griep op volle kracht toe. Ik droom altijd hevig, maar tijdens koorts helemaal. Laat ik het zo samenvatten: je weet niet wat je meemaakt. Het waren dromen die me nog lang bezighielden.
De laatste fase van griep was top, het uitzieken. Om je heen werd je gewaarschuwd: niet te snel weer met alles meedoen, rustig aan. 
Het slotakkoord: je wist dat je hélemaal beter was, maar bleef toch nog een dagje onder de wol. Voor de zekerheid!