Kopje

Er zijn dingen of verschijnselen waarvan ik graag zou houden, terwijl ik dat helaas niet doe. Bijvoorbeeld van de muziek van Prince, een van de grote kunstenaars die ons dit jaar ontvallen zijn. Ik heb mijn best gedaan, maar vind er niets aan.
Er zijn mensen die een kolossaal lichtgevend rendier in hun tuin plaatsen of aan de gevel bevestigen. Geen echt rendier natuurlijk, maar ik bedoel kerstviering. Soms wil ik dat ik dat ook leuk vind, voor mijn eigen huis dus, maar het lukt me niet.
Graag pluk ik nog een voorbeeld uit deze donkere dagen.
Gisteren in de loodgrijze namiddag loop ik langs de supermarkt als ik de loodzware geur van erwtensoep ruik. Ruiken is een te klein woord. Je wordt er min of meer in ondergedompeld. In de hal van de  winkel staat een meisje dat het uniform van de supermarkt aan heeft. Voor haar een tafel waar een pan erwtensoep op staat. Daarnaast een schaal met sneden brood die met iets belegd zijn waarvan ik niets wil weten. Dat ik daar niet van houd, vind ik niet erg.
Het meisje roert aandachtig in de pan en het is net alsof ze die handeling weemoedig gadeslaat. Dan ziet ze mij, ze lacht vriendelijk en vraagt: “Wilt u een kopje erwtensoep?” Ze wijst eerst naar een niet al te groot kopje en dan naar de pan waarin ze roert. Erwtensoep is ook zoiets. Ik zou het dolgraag hartstikke lekker vinden, maar ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken. Vrienden lepelen grote bakken grommend leeg, met rode wangen, en ik kan daar tevreden naar kijken. Maar ik ben vooral tevreden omdat ik zelf niet hoef.
Dat zeg ik ook tegen het meisje: “Ik vind het niet lekker tot mijn diepe spijt.” Zij zegt zacht: “Ik ook niet.” Zo wordt zomaar een moment een mooi moment.