Koplampen

Eerder schreef ik hier over de typering `mensenmens’. Alles erin is prima bedoeld, maar ik houd er niet van, zeker niet wanneer iemand het van zichzelf zegt: “Ik ben een echt mensenmens.” Waakzaamheid is dan geboden. Heb ik ook wanneer iemand lachend roept: “Eigenlijk ben ik een heel gek mens!” Meestal is dat trouwens een vrouw, maar dit bedoel ik niet kwetsend. Als iemand het over haar beweert (“Ze is een heel gek mens.”), ben ik ook op mijn hoede, wat ook geldt voor: “Hij is een mensenmens.” Dan voel ik een achterstand waarvan ik ga stamelen en die ervoor zorgt dat ik per ongeluk breekbare voorwerpen omgooi. Heb ik weer niet als over iemand gezegd wordt dat hij of zij `een goed mens’ is. Vind ik iets moois.
Ik kom erop omdat ik van alles lees over de nieuwe trainer van het Nederlands voetbalelftal, Ronald Koeman. Bondscoach, heet het officieel, een aanduiding waarvan je meteen een blazer aantrekt en in houding gaat staan. Lijkt me een aardige man, wat weer iets anders is dan een `aardig mens’, geloof ik. Of de vorige bondscoach dat ook was, weet ik niet, zéker geen gezelligheidsmens. Dat woord kwam ik tegen een artikel over Ronald Koeman: hij is een gezelligheidsmens. Aangename kwalificatie is dat. Wat gezellig precies is, kunnen we niet in een paar woorden aangeven, maar we weten wat er bedoeld wordt met een gezelligheidsmens. Als je te maken hebt met verwende, tamelijk wereldvreemde en vooral humorloze voetballers, kan het geen kwaad als je een gezelligheidsmens bent. Ze zullen hem in het begin vreemd aankijken (“als konijnen in het schijnsel van koplampen”), maar als ze eraan gewend zijn, kunnen ze er vast wat van leren. En gaan ze voetbal nog leuk vinden ook!