Kordaat

De zorgzame samenleving kan ook verwarring veroorzaken. Graag loop ik op een vroege, stille zondagmorgen door de buurt, geen mens op straat, nergens nog iets aan de hand. De zichtbaarheid van stilte fascineert me altijd. Liefst denk ik niets, maar het kan ook gebeuren dat er juist meer ruimte komt voor gedachten waaraan ik te weinig aandacht besteed. 
Heb er geen behoefte aan, maar toch denk ik na over wat onze premier zei over de geloofwaardigheid van minister Grapperhaus. Dus over die bruiloft, onderhand te saai om nog over te praten. De premier: “Voor mij geldt dat geloofwaardigheid ook samenhangt met onder ogen zien dat iets niet goed gaat.” Ik maak deze woorden los van bruidegom Grapperhaus, mij interesseert wat ze betekenen. Onze premier kan handig om iets heen draaien, maar wat ik hier citeer, zegt hij nooit. Als iemand mij vroeg wat hij bedoelt, zou ik proberen met een alledaags voorbeeld te komen.
Je vindt dat iets niet kan, maar je doet het toch om vervolgens te zeggen: dát kan dus niet. Ja! Je geeft een vóórbeeld van hoe het niet moet!
Ik peuter een tissue uit de verpakking in mijn zak en snuit mijn neus, niet omdat ik ontroerd ben door mijn inzicht, maar omdat ik mijn neus moet snuiten. Ineens nadert er uit het niets een vrouw. Met een rugzak om. Alles aan haar oogt hárd kordaat. Ze roept: “Is heel onhygiënisch, je neus in een zakdoek snuiten!” Als ze me vol minachting passeert, wil ik zeggen dat het een tissue is, maar ik houd me in. Misschien gaat het niet over mijn tissue maar is het een algemene opvatting. Moet ik de premier citeren, ter ontspanning? Misschien is ze een verward persoon en gaat ze schreeuwen. Kan de stille zondagochtend niet hebben.