Kraamvisite

Sommige dingen veranderen nooit, gewoon omdat het niet kan. De dag na de verkiezingen lees je vaak dat de opkomst historisch laag was, dat de grootste partijen de grootste blijven maar wel inleveren, en waarom mensen niet gestemd hebben (“Het leeft hier niet zo”).
Zo hoort het, dat is de Nederlandse politiek.
Vandaag lezen we waarschijnlijk hoe er precies in de steden en dorpen is gestemd, tot op de stem nauwkeurig. Ik kijk daar graag naar en denk dan aan vrienden, kennissen en familie die in die steden en dorpen wonen. En ik let speciaal op Sittard en Veendam, plaatsen waaraan ik normaal haast nooit denk, maar op woensdagavond werd er in de verkiezingsuitzending op ingezoomd en mijn aandacht verslapte geen seconde, terwijl ik met hart en ziel vond dat ze best wat landelijke aandacht konden gebruiken, Sittard en Veendam. Vooral Veendam maakte een wat kansarme indruk en of de verkiezingsuitslag daar veel aan kan veranderen, weet ik niet. 
In Sittard ben ik één keer geweest. Ik was in Maastricht in de trein naar Amsterdam gaan zitten met een aantrekkelijk boek, lekker tweeënhalf uur lezen en mijmeren. Vlak voordat de trein vertrok, beende een vage kennis de coupé binnen, een luidruchtige man die niet voor niets een vage kennis was, en die vroeg of ik ook naar Amsterdam ging: “Kunnen we eindelijk bijpraten.”
In paniek verzon ik een smoes: “Ik moet er een Sittard uit. Op kraamvisite bij een vriendin.”
De vage kennis zei: “Tja, moet nu eenmaal gebeuren.”
Op het station in Sittard kocht ik een bekertje koffie. Even keek ik naar de stad, het regende kil, er waaide een laffe wind. Na een halfuur stapte ik opgelucht op de trein. Jaar of twintig geleden. Woensdagavond stond ik er weer.