Kramp

Woorden waarvoor ik me schaam, probeer ik zo min mogelijk uit te spreken. Als ik het per ongeluk toch doe, voel ik lichte kramp. Bubbels, om maar een woord te noemen. In combinatie met glaasje. Bijvoorbeeld in de zin: “Zullen we een glaasje bubbels doen?” `Doen’ is ook erg trouwens. Gelukkig stel ik nooit voor: “Koffietje doen?” Over `koffietje’ heb ik het niet eens. 
Ik houd het even bij bubbels. Gisteren hoorde ik het me weer zeggen in een café: “En een Spaatje met bubbels.” Alsof ik een kleuter ben of een kleuter toespreek
Bubbel zonder –s wanneer het over een persoon gaat, ook liever niet. Wanneer we begonnen zijn met te zeggen “Hij leeft in zijn eigen bubbel”, weet ik niet. Ineens was het er. Iemand moet op het idee zijn gekomen. Snap wel hoe het komt. Bubbel, bellen blazen, verschijnsel zonder in- of uitgang, ja, daar kun je dus in leven en dan ben je onbereikbaar.
Uiteraard praten we deze dagen vaak over de oorlog. En ik zei het ineens, het was eruit voordat ik er erg in had: “Poetin leeft natuurlijk in zijn eigen bubbel.” Was niet eens van mezelf. Nee, op de radio had ik een gesprek gehoord met een hoge militair. Ging over kernwapens. De militair zei dat Poetin vast generaals had die daar verstandig mee omgingen. De interviewster vroeg of Poetin het dan niet voor het zeggen heeft. Toen zei de hoge militair het: “Poetin leeft al een jaar of twee in zijn eigen bubbel.”
Zo’n zin herhaal ik dan in onze ernstige gesprekken. De Poetin-kenner.
Net zoals ik ook kan uitleggen waarom het konvooi dat naar Kiev oprukt, niet te stoppen is. Ook gehoord in een radioprogramma. En die uitleg begreep ik zo goed dat ik die graag overneem.
Ja, zelf hebben we er nauwelijks woorden voor.