Kroketten

Bij het begin van nieuwe ontwikkelingen denk ik gelukkig niet meer: dat zie ik tegen die tijd wel. Dat heb ik lang gedaan, het zorgt voor een luiheid die je duur komt te staan. `Die tijd’ is er immers zo en dan weet je niet wat je moet doen.
Deze week presenteerde een groepje oud-studenten van de TU een auto die op zonnepanelen rijdt. Als ik het goed heb begrepen, zitten die zonnepanelen op het dak, de motorkap en achterop. Het is nog een duur voertuig, het duurt een tijdje voordat die in het straatbeeld verschijnt, maar toch, het begin is er.
Bij zoiets vraag ik me soms af of ik het nog wel zal meemaken, maar ik doe mijn best die vraag belachelijk te vinden. Ik heb al zo veel meegemaakt waarvan ik dacht dat het nooit zou gebeuren.
Wanneer het zover is, koop ik zo’n auto, als ik die tenminste kan betalen. Als de meeste mensen dat doen is dat slecht voor de tankstations langs de snelwegen. Zou ik betreuren. Ik kom er erg graag, want het is er vaak op alle fronten zo lelijk dat je je automatisch verheugt op alles wat daarna komt. Lelijk licht, lelijke dozen toffees met een lelijke strik eromheen, lelijk speelgoed en andere cadeauartikelen, lelijk materiaal voor de auto en dan natuurlijk het eten. Ze doen hun best daar iets moois en ja, exclusiefs van te maken, broodje met Canadese krab op een bedje van Bulgaarse wintersla, maar dat hoeft voor mij niet. Ik ben graag in tankstations waar de kroketten al uren op een warme plaat liggen te dommelen en nu langzaam naar je toe kruipen. Slap broodje erbij. “Anders nog iets, meneer?” 
Zulke tankstations moeten er dan gewoon bij je in de buurt komen, zonder dat je er kunt tanken, ook een soort trefpunt. Naast Zeeman. Troostrijk.