Krop

Het programma heb ik nog niet gezien, wel een voorfilmpje. Daarin zien we een jonge vrouw die huilt. Ik ben niet zo voor huilende mensen op televisie. Ja, huilende sporters tijdens het volkslied - kan ik zeker een uur achter elkaar naar kijken. Huilen van opluchting, ook mooi. Maar dat is het dan. Ik vind dat je mensen met rust moet laten in de diepe intimiteit van hun verdriet. Daar hebben we niets mee te maken. En als de populariteit van een televisieprogramma daar min of meer op is gebaseerd, bevangt me vreemde woede. Dat is niet omdat ik zelf dan ook moet huilen, want daar kan ik niet boos over worden. Er hoeft maar dit te gebeuren en ik ben ontroerd. Er is een programma dat op Schiphol wordt gemaakt: mensen vertrekken en komen aan. Kost me een hele avond en tegen middernacht zit ik snikkend fotoalbums door te bladeren.
In het programma dat ik nu bedoel en nog niet gezien heb, worden mensen bij elkaar gezet die een conflict hebben. Bedoeling is dat ze elkaar tien minuten aankijken. Ze hoeven niets te zeggen, alleen maar elkaar aankijken. Of de gang van zaken daarna geëvalueerd wordt, geen idee. Kan ik opzoeken, maar ik zoek niet de hele tijd van alles op. Er wordt hoe dan ook gehuild.
Spelletje in de kindertijd: elkaar aankijken en wie dat het langst volhield, had gewonnen. Daarna deden we dat niet meer en misschien is het jammer, want er gebeurt van alles als je dat doet. Wat `van alles’ is, daar kom je achter terwijl je bezig bent. Is het niet iets voor ons dagelijks leven? Het bezoek is gearriveerd, oké, elkaar eerst een minuut of vijf aankijken. De groentespecialist een minuutje aankijken, dan pas om een krop sla vragen. Wat gaat er dan veranderen, met ons?