Kruisje

Mensen die met volle teugen genieten als ze er voor hen wordt geapplaudisseerd, veroorzaken mij bij vrolijke ontroering, zeker als goed te merken is dat het hen niet vaak overkomt.
De intocht van de Vierdaagse hoorde bij mijn opvoeding en in mijn kindertijd was die er dus al, die vrolijke ontroering. Dit jaar lukt het me helaas niet erbij te zijn, maar ik kan me precies voorstellen wat er allemaal te zien is.
Ik hoop van harte dat die mevrouw uit Roosendaal die een halve of één minuut te laat was bij de registratiebalie en daarom geen startbewijs kreeg, bedolven wordt onder de gladiolen. Drie files hadden voor vertraging gezorgd, begrijp ik. Mensen die te laat kwamen omdat ze de trein hadden genomen, kregen dat startbewijs wel, omdat de vertraging `aantoonbaar’ was. Ja, trein staat in Nederland gelijk aan vertraging, je kaartje laten zien op de plek waar je te laat arriveert, is voldoende, maar files zijn natuurlijk ook `aantoonbaar’. Op de radio worden ze enorm officieel gemeld. Ik luister daar graag naar als ik niet onderweg hoef.
De mevrouw uit Roosendaal stuitte op een spijkerharde medewerker van de organisatie. Wat die zei, weet ik niet, maar we hebben allemaal vast een idee van de vertrouwde zinnetjes: “Ja, te laat is nu eenmaal te laat.” En: “Nee, daar kunnen we echt niet aan beginnen.” En: “Files zegt u? Ja, dat kan iedereen wel beweren.” Van die typische lokettaal. Ik houd er altijd rekening mee als ik in een overheidsgebouw wat moet regelen: “Nee, dan moet u bij mijn collega zijn, maar die is nu lunchen.”
Sterk van die mevrouw dat ze toch mee wandelt. Zou sterk van de organisatie zijn als die haar toch een kruisje geeft (applaus!), maar ja, regels zijn regels.