Kruisjes

Belangrijk herfstmoment in mijn kindertijd was de aankomst van de folders vol afbeeldingen van speelgoed. Dan kon je beginnen aan je verlanglijst. Er waren toen geen speciale speelgoedwinkels, nee, alles was in de warenhuizen te koop, maar die puilden uit van het aanbod. De folders veroorzaakten spanning waarmee ik moeilijk uit de voeten kon. Toen ik nog in het bestaan van Sinterklaas geloofde waren ze er nog niet, die folders, pas later. Dat geloof maakte verder niets uit, bij ons thuis deden we intens mee aan het spel dat bij die dagen hoorde.
De folder bestudeerde ik met diepe aandacht. Ik zette een kruis bij wat ik graag cadeau wilde krijgen, eerst waren dat misschien 2 of 3 kruisjes, maar daarna was het hek van de dam. Dat veroorzaakte licht schuldgevoel, want het zag er allemaal behoorlijk hebzuchtig uit. Ik stelde me echter gerust met de gedachte dat mijn ouders namens Sinterklaas dan genoeg hadden om uit te kiezen. Dat mijn moeder eind augustus `alles al in huis’ had, wist ik toen nog niet. 
Wij bleven lang Sinterklaas vieren, maar tamelijk ineens riepen die folders niets meer in me op. Ik voelde me toen een grote jongen, wat een misverstand was, soms nog steeds.
De folders vind ik niet meer op de deurmat, maar ik kwam er gisteren wel een tegen toen ik op internet iets opzocht, een ouderwetse, maar dan dus op internet. Tijdens het doorbladeren, voor het eerst na een jaar of vijftig, was ik blij dat ik het meeste speelgoed begreep. Ik vreesde grote achterstand, maar dat was onzin. En ik zag me als tienjarige jongen, met een pen en brandende ogen, ik zag mijn zusjes die de folder ook wilden hebben, mijn ouders die geheimzinnig glimlachend door de kamer liepen.