Krukkig

In een winkel waar je uitsluitend spelen en spelletjes kunt kopen en ik bijna nooit kom, maar nu wel vanwege pakjesavond, botste ik tegen een vriendin op die ik lang niet had gezien. Ze stond met een doos in haar hand licht wanhopig te telefoneren: “Hoezo een nummer? Ik zie helemaal geen nummer op de doos.” Ze omhelsde me snel en telefoneerde toen verder: “Maar volgens mij is het wel hetzelfde model.”
Ik vond wat ik nodig had, een kleine voetbal, voor een surprise. In onze familie maakt iedereen één surprise. Een lootje wees aan voor wie.
Ah, de vriendin is klaar met haar telefoongesprek. Ze zegt dat ze een cadeau voor haar neefje zoekt, iets waarvan ze niet weet wat het precies is, `iets met een kubus’, en dat de instructies die ze heeft meegekregen, gebrekkig zijn.
Aangenaam vind ik zoiets te horen. De dagen voor pakjesavond vragen erom. 
Het kost me moeite `in de sfeer’ te komen. Is de afgelopen jaren zo gegroeid. Ik mis de feestelijke paniek die je in het begin van december door winkels joeg, de vrienden en bekenden die je in dezelfde stemming zag, af en toe een snelle gedachtewisseling en dan hup weer verder, er viel geen tijd te verliezen.
Het sinterklaasfeest is verschraald. Of het komt door de pietenkwestie, weet ik niet. Misschien zijn we uitgekneuterd geraakt en op zoek naar andere, meer spectaculaire `belevingen’.
Ik heb de afgelopen weken Sinterklaas ook niet gezien. Ja, op televisie, maar niet in het wild, dus helaas ook geen slordige exemplaren.
Het kost het me wel moeite in dit stukje niet veel op elkaar te laten rijmen, want ik heb gelukkig nog steeds de neiging alles krukkig aan elkaar te lijmen. Daar word ik prettig moe van. Alsof het niet anders kan.