Kuikentjes

Op schooldagen is het hier tussen 8 en half 9 altijd spitsuur en tussen 3 en 4 ook. Ouders transporteren hun kinderen naar en van school, vooral in bakfietsen en met de auto. Gewone fietsen, met zitje voor- of achterop zijn in de minderheid. 
Donderdag was het twee keer een opgetogen bedoening. Veel meisjes hadden de paashaasachtige uitstraling, met oortjes en vrolijke accenten in het gezicht. Ook jongens, maar minder. Iedereen had ook een paasdoos bij zich. Ik wist niet wat dat was, maar heb me laten informeren. Kinderen loten wie voor wie een doos maakt en die doos heeft van alles met Pasen te maken. Naar eigen inzicht. Ik zag veel variatie: voetbalveldjes met kuikentjes erop geplakt, kleine bomen waaraan eitjes hingen. 
Waarom zoiets er in mijn kindertijd niet was, geen idee. Misschien dachten de leerkrachten van toen anders over kinderen dan die van nu: vooral leren, niet te veel polonaise en zo min mogelijk chaos. Ik geloof dat er in oktober een herfstdoos aan de orde was, een nattige bende met de geur van bederf en verval en een educatief doel. Dat was het.
Ik weet niet wat de paasbeleving van mijn jeugdige familieleden is. Als ieder jaar probeer ik ze straks een het verven van eieren te zetten, maar ze beginnen al te zuchten als ik kranten op tafel leg, `tegen geknoei’. Knoeien is een woord waarmee ze weinig hebben.
Ze verven één ei, om mij een plezier te doen. Daarna hebben ze andere bezigheden. Ik weet ook dat ze liever niet hebben dat ik weer over de betekenis van Pasen begin. Het kerstverhaal verdragen ze net.
Dus na een minuut of tien zit ik alleen aan tafel. Ik verf gewoon door, boven de kranten tegen geknoei. En ik hoor mijn ouders over Pasen vertellen.