Kunst

 In Italië zijn ze in veel dingen goed. Bijvoorbeeld in nieuwe beroepen. Gondelier bijvoorbeeld, lang geleden. Of barista, klassekoffiebereider. Nu zijn er hier ook barista’s, maar die beseffen niet altijd dat het een kunst is. Het is bijvoorbeeld belangrijk hoe je erbij kijkt. Italianen kunnen intenser kijken dan Nederlanders. Daar kunnen we verder ook niets aan doen. Als we proberen Italiaans te kijken, ziet het er al vlug hysterisch uit. Maar ja, als we hier toestanden Italiaanse toestanden noemen zijn het zelden toestanden die écht op Italiaanse toestanden lijken. Het is allemaal een kwestie van temperament.
Ik las over een nieuw Italiaans beroep: codista. Bedacht door een man die vond dat hij er iets van moest maken als hij ontzettend lang in een rij stond te wachten. Dat moet in Italië vaker dan hier. Die man vond het helemaal niet erg en toen kwam hij op het idee ook voor anderen in de rij te gaan staan, tegen betaling. Niet lang daarna gaf hij cursussen in de kunst van het wachten. Inmiddels zijn er al ruim vijfhonderd codista’s in Italië werkzaam.
Heeft dat beroep hier zin? Waar moet je te lang wachten? Ja, op het station soms. Maar dat kan niemand namens jou doen, want jij moet met de trein mee. In wachtruimtes in ziekenhuizen, maar daar geldt hetzelfde. In gemeentelijke instellingen zou het kunnen, maar het valt me op dat het daar de laatste jaren best efficiënt gaat.
Doordat ik las over de codista, rommelt in mij het verlangen ook een nieuw beroep te bedenken. Op dit moment zoek ik het vooral in het overbrengen van iets wat iemand niet tegen een ander durft te zeggen. Uit verlegenheid (dát is het sleutelwoord). Ik ga hier gericht over nadenken. Wordt vervolgd.