Kunstkerstbomen

Het kan me verbazen dat ik geen verzet meer voel tegen gebeurtenissen en zaken die me nog niet zo lang geleden wel licht opstandig maakten. Ik heb het trouwens niet over kwesties van het hoogste belang, want die blijven wat ze zijn. Nee, kleine aangelegenheden, maar ja, daar kun je dus ook tegen verzetten.
Voorbeeld: vroege kerstversiering, nu al, vorige week ook al, de week daarvoor eveneens. Kalm aan, dacht ik paar jaar terug, en nog steeds een beetje, laat eerst Sinterklaas rustig onze donkere dagen de rug toekeren (`weer naar Spanje gaan’) en dan gaan we ons verheugen op nieuwe feestelijkheden, niet alles hoeft tegelijkertijd alsjeblieft, doséren graag.
Soms zeg ik dat in gezelschap, maar niemand reageert nog erg solidair, er ontstaat zo’n waar-maak-je-je-druk-om-sfeertje. Ik word er ook door aangetast, inderdaad, waar maak ik me druk om?
Maar toch.
In een café waar ik zo nu dan kom, hangen de kerstballen al aan het plafond. Voel ik me ongemakkelijk bij en ik weet ook waarom: de tijd die toch al snel gaat, gaat in mijn gevoel dan nog sneller. Waarom hebben we zo’n haast?
Afgelopen weekend zag ik in een actualiteitenrubriek beelden van een grote hal waar onze pakketten gesorteerd worden. Zijn er adembenemend veel. 
Er was een interview met een leidinggevende mevrouw die niet leidinggevend keek: hoe het ging met het moreel van de mensen daar? Was ze optimistisch over. Er werd van alles gedaan om het `gezellig’ te maken. Voortdurend kerstmuziek, de ene dag poffertjes in de kantine, de andere patat, op de lopende band staan kleine kunstkerstbomen en dit weekend komt er een dj. En dat tussen duizenden en duizenden pakketten die om harde aandacht vragen. Voorportaal van de hel.