Kunstvlechten

Er zijn woorden die ik licht angstaanjagend vind, niet door hoe ze klinken, maar uiteraard door hun betekenis en wat die betekenis oproept. Vraag me niet meteen met een paar sprekende voorbeelden te komen, want ik heb die woorden naar ver weg gejaagd. 
Soms komen ze van daaruit terug. Gisteren: lustobject. Het zal vast fel opgedoken zijn in de MeToo-berichten, maar toen las ik er, denk ik, overheen, waarschijnlijk door overconcentratie op de totale strekking van die informatie. 
Gisteren las ik over Russische cameramannen die het WK in beeld brengen. Die zijn op hun vingers getikt, omdat ze als het spel om wat voor reden dan ook even stilligt, te vaak een paar seconden bij mooie vrouwelijke supporters blijven hangen, want, ja, zo behandel je de vrouw als lustobject. Misschien ga ik nu hartstikke in de fout, maar ik vind dat die vrouwen voor tintelende momenten zorgen, vooral hun lach, want die is aanstekelijk, en dan krijg je nog meer zin in de wedstrijd, misschien zelfs in het leven buiten de wedstrijd om. Heb ik niet met mannen die een kartonnen haan op hun in nationale kleuren geverfde haar (met kunstvlechten) hebben gezet, waar verder niets op tegen is. 
Ik kijk meestal in enthousiast gezelschap en weet zeker dat niemand bij het zien van die leuke vrouwen in de ban komt van blinde lust. 
Het lijkt me allemaal onzin. Maar dat zeg ik ook omdat ik ben opgegroeid tijdens de Tweede Feministische Golf toen het bijna onmogelijk was je als man in gezelschap van vrouwen een beetje behoorlijk te gedragen. Zelfs als je de deur openhield was je seksistisch bezig. Denken aan een vrouw mocht eigenlijk ook niet, ook al deed je dat in het geheim. Ik ben er blijvend bedeesd van geworden.