Kunstwerk

Als ik een foto zie van een herfstig bos waarin van dat gouden zonlicht doorheen spat, weet ik meteen hoe het daar ruikt, een geur waarbij ik me uitstekend voel. Dan weet ik ook weer waarom de herfst mijn seizoen is zonder dat ik kan uitleggen waarom. Heeft te maken met de tijd die anders verstrijkt dan in de zomer. En natuurlijk ook met de kleuren in de parken en tuinen. 
Een geur zien ja, een geur die een wereld oproept, soms een van lang geleden: een foto van een oud huis in een stille staat, de voordeur staat open, daar komt een flard van een geur uit die ervoor zorgt dat ik even in het huis van mijn grootouders ben, ik zie het kind van toen. Een geur zien en de dagen die erbij horen, dagen die nooit echt ver weg zijn, ook omdat het kind van toen er nog steeds is.
Ik kom hierop omdat vaak bij artikelen over de komende verkiezingen, de mooie plannen en mooie woorden van de lijsttrekkers, een stoer glimmend rood potlood staat afgebeeld, met een perfect geslepen rode punt, symbool voor wat ons te doen staat op 22 november. 
Graag kijk ik naar dat potlood, in al zijn eenvoud een klein kunstwerk. Ik denk even niet aan het stemlokaal, nee, wéér, ik zie de geur: ik ben op school, de geur maakt de herinnering scherper: mijn eerste schooldag. De kleuterschool heb ik achter me gelaten, natuurlijk ook een school, maar geen echte. 
Met de eerste schooldag begint een ander leven. De meeste kinderen met wie je de klas in gaat, ken je niet. Je wordt er zenuwachtig van. Het klaslokaal is goed gepoetst, het ruikt er nog een beetje naar zomerlicht, maar meer nog dan dat is er de geur van geslepen potloden, potloden waarmee je je de toekomst in gaat schrijven. Geur van optimisme.