Kuren

Bij heel veel denk ik: dat gaat zomaar niet. Vooral als ik iets wil waarvan ik denk dat het eenvoudig is. Ik ben in de lampenwinkel om een lamp te kopen, een duidelijke gang van zaken. Achter de toonbank staat een jonge man met van die ingevette stekeltjes. Die haardracht kan me in principe niets schelen, maar wijst er altijd op dat we twee werelden zijn, waartussen zich een brede diepe kloof bevindt. In de telefoonwinkel maak ik meteen rechtomkeer. Voor de goede orde: het ligt aan mij, ik heb veel te veel niet goed bijgehouden, omdat ik mezelf bij veel te vaak voorhield: zie ik tegen die tijd wel. 
Ik zeg dat ik een leeslampje nodig heb, met een kleine fitting, 40 watt. Heb dat thuis gerepeteerd. De jonge man achter de toonbank beweegt zich nog niet en zegt dat er verschillende mogelijkheden zijn. Die somt hij op. Dat had ik verwacht. Bij de bakker zeg je ook niet dat je een brood wil. Je moet dat brood in een paar woorden sterk typeren. 
Als ik `gloeilamp’ hoor, knik ik geestdriftig. Ja, die! “Dan krijgt u een gloeilamp,” zegt de jonge man tolerant. Ik zeg: “Fijn!” 
Als ik met mijn pinpas wil betalen, doet het apparaat niet. “Het heeft wel vaker kuren,” zegt de jonge man. “Net als mensen,” zeg ik. En: “Dan betaal ik toch gewoon met echt geld.” Duidelijk dat hij dat een rare zin vindt. Uit mijn broekzak haal ik wat munten. 
Ik ben een groot voorstander van `gewoon met echt geld’ betalen. Wanneer je bijvoorbeeld iets op Marktplaats koopt en de betaling via WhatsApp en Tikkie (o, dat woord!) wilt regelen,  slaan oplichters vaak hun slag. Als ik op Marktplaats een vuurkorf koop, wil ik met `echt geld’ naar Assen rijden om de vuurkorf te halen en betalen. Of mag dat niet?