Kwetsbaar

Als we wachten in de wachtruimte van een polikliniek, is ons wachten anders dan in bijvoorbeeld de wachtruimte van het gemeentehuis. Sta je haast nooit bij stil, maar toen ik gisteren in het gemeentehuis zat, viel het me op, ook omdat ik hiervoor werkelijk álle tijd had. In de polikliniek zijn we in een andere stemming. Ons lichaam heeft een gebrek, faalt en behoeft zorg. In het gemeentehuis is dat misschien ook het geval, maar daarvoor zitten we daar niet. Nee, we hebben iets nodig, een document, een vergunning en we weten dat zoiets niet zómaar gaat. We voelen ons kwetsbaar, maar ook strijdlustig. Sommigen van ons zijn al in de ban van verontwaardiging en blikken destructief voorwaarts. En het duurt lang, bijna altijd érg lang voordat je in beweging mag komen. Ik kijk niet al te intens om me heen, want dan daalt mijn belangstelling voor de samenleving. In de wachtruimte van de polikliniek liggen oude, maar gezellige tijdschriften, hier niet, hier heb je het te doen met folders die met het leven binnen een gemeenschap te maken hebben. Ik noem maar wat: rioolverstopping. Dan moet ik me naar het erfscheidingsputje haasten. Is dat vol, dan komt de gemeente in actie. Is het leeg dan moet ik de ontstopping zelf regelen. Lees ik voor het eerst, ja. Of wat te doen bij een terroristisch aanslag? Eerst mezelf in veiligheid brengen. Dat staat er. Dan: `Ga niet kijken op de plek van de aanslag.’ Ik knik, ik weet dat ik die neiging heb, veel te nieuwsgierig, niet doen dus. En hier dan een tijdje fel over mijmeren.