Kwetsbaar

De laatste keer dat ik een siësta hield, begon ik daarmee rond half twee, in de middag dus,  en toen werd ik de volgende dag iets na achten wakker. Mijn moeder zou zeggen: `Je had het nodig, jongen.’ En nu ik toch aan citeren sla, neem ik ook mijn huisarts mee: `Altijd goed naar je lichaam luisteren!’ Of ik tijdens die tamelijk lange siësta goed naar mijn lichaam luisterde, geen idee. Volgens mij handelde mijn lichaam geheel op eigen kracht, maar mijn moeder had gelijk, als altijd: ik had het blijkbaar nodig. Natuurlijk was het beter geweest de wekker aan het werk te zetten, maar ik dacht dat ik na een uurtje uit mezelf wakker zou worden. En nu citeer ik mijn rijlerares van tien jaar geleden: `Jouw probleem is dat je te veel denkt.’ (Daarom moest ik voortaan in een auto met automatische versnelling.) Ik had dus niet moeten denken dat ik na een uurtje wakker zou worden. Een siësta is een uitstekende activiteit. Prima woord ook. In zuidelijke landen houdt het leven even op. Het is heel goed voor het leven als het dat zo nu en dan doet. Dat ik over de siësta begin, komt door de overheid, om precies te zijn door het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu. Die is met een Nationaal Hitteplan gekomen. Sinds gisteren moeten we dat serieus nemen, vooral als je tot een kwetsbare groep behoort. Ik weet niet of de groep waartoe ik behoor, kwetsbaar is. En nu ik erover nadenk (niet te veel denken!), weet ik niet eens hoe die groep eruitziet. Net zoals ik ook niet weet wanneer je `een oudere’ bent, want ik weet weer wel dat ouderen een kwetsbare groep vormen, of ze willen of niet. Kwetsbaar zijn heeft nadelen, maar ook iets goeds. Volgens mij leef je maar half als je niet kwetsbaar bent, maar dat is iets om een andere keer te behandelen. Nu het Nationaal Hitteplan. Dus veel drinken etc. De siësta hoort ook bij het plan. Ik vind het nuttig dat zoiets moet van de overheid.