Kwiek

Moet een vorm van geluk zijn. Dat denk ik als ik in Maastricht uit de trein ben gestapt en achter een min of meer bejaard echtpaar loop dat klaar is voor een fikse wandeling. Rugzakjes. Nordic Walking stokken. Stevig schoeisel. Het meest opvallend zijn de korte broeken die ze aan hebben, niet alleen omdat de korte broekentijd is afgelopen, maar vooral omdat het van die korte korte broeken zijn. Ze doen me denken aan gymnastieklessen in een andere tijd, ver achter ons, toen niemand zich bekommerde om de uitstraling van sportkleding. Net boven de te korte korte broeken hangt een buidel, waarin waarschijnlijk geld zit en waardevolle documenten. Ze bewegen zich kwiek voort.
Als ik hen passeer, niet omdat ik me ook kwiek wil voortbewegen, maar vanwege haast, zie ik dat ze niet bepaald monter kijken, eerder behoorlijk bitter, kwaad ook. Vind ik fascinerend.
’s Avonds in de trein zitten ze in dezelfde coupé als ik, de ogen nog kwader dan vanochtend, in ieder geval van de man, de vrouw kan ik niet goed zien. Hij heeft een artistiek mondkapje voor. In zittende toestand lijkt zijn te korte korte broek nog iets kleiner. Bijdehante kinderen zouden er parmantig een vraag over kunnen stellen, maar er zijn geen kinderen in de coupé. 
De man staat op, hij moet naar de wc, de enige reden om in een rijdende trein op te staan. De riem met de buidel eraan houdt hij om, waarschijnlijk vindt hij het te link om die bij zijn vrouw achter te laten.
Als hij even later weer zit, maakt hij een kort dwingend gebaar dat ik pas begrijp als zijn vrouw hem een flaconnetje aanreikt. Zit reinigende vloeistof in. Daar is hij lang mee in de weer.
Hun Nordic Walking stokken zitten nu in kleurrijke hoesjes.