Kwinkslagen

Waar denk je aan, als je leest: Lang leve het verschil, weg met de fragmentatie. Zelf denk ik dan aan een ouderwets cabaretprogramma, met krukken (om op te zitten) en strooien hoedjes. En veel olijke knipogen. Het is de titel van een rapport van het wetenschappelijk instituut van het CDA. Over onze samenleving. Verscheen gisteren. Ik kom er zelden toe publicaties te lezen waarvan de titel te veel vragen oproept. Een titel mag niet vermoeien, want dan begin je niet fris aan de inhoud. Daarbij heb ik de handicap dat ik me automatisch de bespreking voorstel waarop die titel is bedacht. En het zaaltje waarin. De kopjes koffie, de schaaltjes met koekjes. De beleefde kwinkslagen. Iemand die zegt: `Jongens, nu even serieus.’ Ik heb het rapport dus niet gelezen, maar zal dat wel doen, want de hoofdpunten interesseren me. Bijvoorbeeld het hoofdpunt waarom de verschillende groepen in de samenleving elkaar niet meer tegenkomen. Het wetenschappelijk bureau stelt voor dat we meer pleinen en andere plekken voor toevallige ontmoetingen creëren. Kijk, theoretisch is dat natuurlijk een prima en voor de hand liggend idee, maar we weten dat het niet werkt. We moeten ook meer samen lachen. De laatste om wie dat kon was Wim Kan. Aldus het wetenschappelijk bureau. Daar schrok ik van. Wim Kan overleed in 1983. Zijn laatste niet zo erg goede voorstelling was in 1982 te zien. Alle 33 jaar niet meer samen gelachen! Zojuist wandelde ik even door de samenleving en van veel deelnemers vroeg ik me af of ze om Wim Kan hadden gelachen als ze in 1982 hadden geleefd. Misschien is die vraag niet terecht, maar toch denk ik erover na. Toen ik klaar was met wandelen, stapte ik op de fiets. Deed ik onhandig waardoor een fietser achter me moest uitwijken. Die schreeuwde `Vuile kankerlijer’ tegen me. Kale, bleke man, tot aan zijn oren getatoeëerd. Wil ik dolgraag samen met hem lachen? Moet te proberen zijn.