Laat

Nog een paar dagen wappert de Kinderboekenweekvlag fier boven de deur van de buurtboekwinkel. Vaak passeer ik de etalage vol kinderboeken die er popelend uitzien. Graag kijk ik even naar die wereld vol onvoorstelbare avonturen, kleine wonderen en dagelijkse levens die zo anders zijn dan de dagelijkse levens van ons, volwassenen die sommige kinderen `grote mensen’ noemen. Wanneer dacht ik voor het laatst “Als ik later groot ben dan…”?
Toen ik gisteren de winkel naderde zag ik een collega die ontzettend ernstige boeken (voor volwassenen) schrijft, uiterst geconcentreerd kijken naar alles wat daar in die etalage te beleven viel.
“Eigenlijk willen we dat ook,” zei ik. Ik was naast hem komen te staan zonder dat hij dat in de gaten had. Hij knikte langzaam. Hij zei het niet, maar toch merkte ik dat hij vond dat het daarvoor te laat was. Dat vond en vind ik helemaal niet, maar toch begon ik niet over het kinderboek dat al heel lang in mijn gedachten bestaat en ik zeker nog een keer ga schrijven.
De collega vervolgde licht gebogen zijn weg en ik bleef voor de etalage staan en stelde me voor dat mijn kinderboek daar ook lag. De titel is De Wekker Die Niet Weet Hoe Laat Het Is. Hoofdpersoon is een wekker die er reuzetrots op is dat hij een wekker is. Hij vindt het fantastisch dat hij mensen met hun dag kan laten beginnen. Maar ja, er is een probleem, hij heeft geen benul van tijd. Hij gaat grote klokken om advies vragen, maar die kijken op hem neer: wat een raar dingetje, die domme wekker! Uiteindelijk komt hij terecht bij een jongetje dat het niets kan schelen hoe laat het is.
Ik heb zo veel zin het te schrijven dat ik het nog even uitstel. Tot later als ik groot ben.