Laatst

Als iemand zegt ergens `een dubbel gevoel’ over te hebben, weet ik dat ik me scherp moet concentreren, want mijn reactie moet genuanceerd zijn. Jammer vind ik het dat de Olympische Winterspelen dit weekend zijn afgelopen, want behalve dat het dikwijls genieten was, leerde ik weer veel over mijn omgang met mijn gevoelens. Ik heb ze, gevoelens, maar kan er meestal nauwelijks over praten. Niet omdat ik niet durf, maar vaak kan ik niet de juiste woorden mobiliseren. Het gaat trouwens niet om wat ik zelf voel, maar ook om hoe ik reageer op de gevoelens van anderen.
Nederlandse sportverslaggevers waren ons tijdens de Spelen gul van dienst. De sporters zelf ook, meer dan gul. Ik heb geen van hen horen zeggen: “Donder nu alsjeblieft even op.” In plaats daarvan kwam er zo’n helder mogelijk antwoord. Klasse vind ik dat.
Ireen Wüst was deze week na de ploegenachtervolging teleurgesteld, nee, dubbel gevoel, want geen goud maar zilver. Ik begreep dit pas goed toen ze zei: “Toen ik na de finish mijn familie zag op de tribune, drong het tot me door: dit was het dan. Daar werd ik even emotioneel van.”
Ja, dit waren haar laatste Spelen. Natuurlijk had het afscheid van goud moeten zijn. Je moet er immers alles uit halen wanneer je ergens voor het laatst bent. Wie kent dat niet?
Je bent aan het verhuizen en loopt dan voor het laatst door het huis waar je een half leven hebt gewoond. Of je bent ver weg op een plek op de wereld en je weet zeker dat je daar nooit meer zult komen. Of geliefden die het inzicht kregen dat ze toch maar niet bij elkaar moeten blijven. Geen ruzie, nee, het is beter. Wat gebeurt er in de laatste omhelzing? Wat doe je (sportvraag) met wat er door je heen gaat?