Laatste

Nog even kom ik terug op de elektrische grasmaaimachine die was bekeken door `een mannetje’. Die stelde vast dat ik iets verbrand had in het binnenste van het apparaat en dat ik dus een nieuwe moest kopen. Deze analyse kostte twee tientjes, wat ik geen geld vond.
Ik probeer mijn bezoeken aan doe-het-zelf hallen zoveel mogelijk te beperken, omdat ik dan al besloten heb zelf iets te doen wat ik beter niet zelf kan doen. Zodra ik daar de drempel over ben voel ik verzet. En ook donkere woede die me ontregelt. 
Ik kon er nu niet onderuit en beende naar een aanbieding. Aan een medewerker vroeg ik: “Is dit een goede machine?” Hij vond van wel en paar minuten later zat ik weer in de auto op weg naar het huis aan zee, dat ik vandaag inruil voor het vaste adres in de grote stad.
En ik dacht alleen maar: ik moet de machine dus zelf in elkaar zetten, niet de machine als machine, maar alles eromheen, wat niet zo heel veel is, maar wel als je er iets van moet maken.
Thuis doe ik luchtig (varkentje wassen) en ga met de grote doos vol onderdelen op een plek zitten waar ik me onbespied weet.
Uurtje later rijd ik terug naar de doe-het-zelf hal, mét de machine, en zeg tegen de eerste medewerker die ik tegenkom: “Er is iets mis met een schroef.” 
De medewerker zegt enorm invoelend: “Laat maar eens zien.” Ben dolgelukkig dat dat dan mag! Terwijl hij aandachtig naar de schroef kijkt, verontschuldig ik me wild voor alles wat ik ben: “U merkt: ik kan niks.” Hij zegt: “Valt wel mee, denk ik.”
Als ik vijf minuten later weer naar huis rijd, besef ik dat dit het laatste is wat ik aan zee heb gedaan: heen en weer rijden met een elektrische grasmaaimachine.
Wordt weer tijd voor het volle, volle leven.