Lachmanifestaties

Gisteren was het én de Dag van de Arbeid én de Internationale Dag van de Lach. Jammer dat het zondag was, maar ik geloof dat de lachdag altijd op de eerste zondag van mei is. De maandag is veel meer een dag voor de Dag van de Arbeid, de week begint, we gaan aan het werk. 
Ik heb één keer actief meegedaan aan de socialistische feestdag. Was in mijn Nijmeegse tijd. In Het Kolpinghuis werden felle toespraken gehouden en aan het einde zongen we De Internationale: “Ontwaakt, verworpenen der aarde! Ontwaakt, verdoemden in hongers sfeer!” Daarna gingen we huphup het café in en na een uurtje hadden we niet meer sterk in de gaten dat we verworpenen der aarde waren. Later op de dag weer wel, maar niet zoals bedoeld in het meeslepende lied.
De Internationale Dag van de Lach bestond toen nog niet. Die is veel later in het leven geroepen met uiteraard als doel dat het allemaal wat vrolijker mag in de wereld. Misschien iets te kort door de bocht samengevat, maar daar komt het ongeveer op neer.
Gisteren waren er blijkbaar lachmanifestaties bij te wonen, maar daar ben ik niet toegekomen. Weet ook niet of het wat voor mij is. Jaren geleden fietste ik dagelijks door een park in mijn woonplaats waar bij een vijver `lachtherapie’ werd gegeven, vrij vroeg in de ochtend. Stuk of tien mensen zaten in het gras te hard te lachen onder leiding van een deskundige. Tafereel beangstigde me vaag, terwijl ik een groot voorstander van de lach ben. 
Dagelijks verzet ik me tegen chagrijnigheid om me heen. Als in een winkel de man of vrouw die me helpt, te zuur voor woorden is, maak ik er een taak van: voordat ik wegga, moet ik op z’n minst één lach hebben gezien. Als het lukt, word ik er nog vrolijker van!