Lagen

Je kunt het alleen maar in de winter zijn, maar het lijkt me fantastisch te weten dat je het bent: ijsmeester. Er zijn er te weinig, lees ik. De oproep je aan te melden voor een cursus is dringend: de eerste honderd aanmelders hoeven er niets voor te betalen.
Stond er nooit bij stil dat overal waar geschaatst kan worden, een ijsmeester nodig is en dat het een machtige positie is: een ijsmeester beslist of het ijs geschikt is en hoeveel mensen er op mogen en hoe lang.
Er zal waarschijnlijk nooit meer een Elfstedentocht komen. Zelf ben ik geen schaatser, maar ik verheugde me altijd op de ijsmeesters als er voorzichtig sprake was van De Tocht der Tochten. 
Waren altijd wat introverte mannen, je kon aan hun gezicht niets zien. Wel werd het meteen kouder als ze op televisie verschenen. In hun hand hadden ze een ding waarmee ze in het ijs prikten, maar zodra ze in beeld kwamen wist je al hoe laat het was, wat ook kwam doordat de ijsmeesters bijna altijd de indruk maakten bij iets belangrijks gestoord te worden.
Met tegenzin liepen ze mee met de verslaggever van het journaal. Eerst was er dan een moeizaam verlopend gesprekje over de werking van de temperatuur op het ijs, gevolgd door een te summiere verhandeling over `lagen’ en `laagjes’. 
De vraag of er misschien eventueel over een paar dagen geschaatst kon worden, was overbodig, maar moest toch aan de orde komen, want daarvoor was het ploegje van het journaal naar het noorden gereisd. De ijsmeester schudde het hoofd, langzaam, en even dacht je dat er niets meer doorging, dat we net zo goed een paar dagen konden ophouden met iets van ons leven te verwachten. Ik zette de televisie uit en ging plannen maken voor de zomer.