Lampen

In Het Parool las ik een interview met Anke de Jong, hoofdredacteur van het tijdschrift Elle. Het is een vaste rubriek in die krant waarin aan bekende personen min of meer dezelfde vragen worden gesteld, bijvoorbeeld met wie de geïnterviewde een avondje zou willen stappen.
Heb ik trouwens al enorm lang niet gedaan, een avondje stappen. En ik heb niet gevoel dat daardoor mijn leven incompleet is. Ik houd van cafés, maar dan graag stille, in de namiddag, uurtje, en dan weer verder met de dag.
In de trein zat ik laatst achter twee mannen die naar mijn woonplaats reisden om daar te gaan stappen. Ze noemden het trouwens niet stappen, nee, ze waren van plan de stad `onveilig te maken’. Ik dacht dat die stoere en matig grappige uitdrukking niet meer bestond, het zijn andere mensen dan gezellige stappers die voor onveiligheid in de steden zorgen. Toen de mannen de trein verlieten, zag ik meteen dat ze vast weer tijdig thuis zouden zijn om lekker naast `moeder de vrouw’ te kruipen om daar nog even na te mijmeren over de dolle avond die ze hadden beleefd, mannen met verzorgde snorren en niet iets te keurige bonte overhemden
Terug naar de hoofdredacteur van Elle. Ze wil graag stappen met Eva Jinek, ze zegt: `Ik zou graag een keertje met haar in de lampen willen hangen.’ En haastig voegt ze eraan toe dat dit wel na de zwangerschap van Eva Jinek moet plaatsvinden, want ze is natuurlijk wel de hoofdredacteur van een keurig damesblad.
Woorden gaan niet uit mijn hoofd: graag een keertje met haar in de lampen willen hangen.
Met wie zou ik dat willen? Ik maak het nog ernstiger: wie wil dat met mij? De laatste vraag kan ik niet beantwoorden en ik ben er nog niet uit of me dat zorgelijk stemt.